W trakcie biegania kocham rozmawiać z samym sobą, bo w poprzednim życiu byłem filozofem. Moją ulubioną czynnością po bieganiu, jest posadzenie swoich czterech liter przed komputerem (oczywiście po uprzednim rozciąganiu) i pisanie na moim fanpage o... bieganiu właśnie. Dla złapania równowagi, uwielbiam śmiać się z samego siebie i kocham tego małego idiotę, którego noszę i pielęgnuję w sobie. Wiem, że wiele osób (zazwyczaj bez dystansu), szczerze nienawidzi mnie za te swoje młodzieńcze pajacowanie. I dobrze! Już dawno zrozumiałem, że nie jestem w stanie spełnić wszystkich oczekiwań tego świata, a każdy hejt jest dla mnie dodatkową bodźcem do stawania się silniejszym.

Dzięki bieganiu zrozumiałem, że otaczający mnie świat jest wyłącznie odbiciem moich myśli i przekonań. Dlatego codziennie pokonywane kilometry i czas spędzany z samym sobą jest dla mnie doskonałą okazją do rozwoju swojej samoświadomości, do czego gorąco wszystkich zachęcam.

Niemal trzy lata temu odstawiłem na boczny tor swoje ambicje związane z bieganiem i poświęciłem się wspieraniu amatorów w osiąganiu swoich biegowych marzeń. Robię to do tej pory z dużym powodzeniem. W ciągu ostatnich dwóch lat spełniłem wiele swoich marzeń. Ukończyłem maratony w takich miastach jak Betlejem, Honolulu, Nowy Jork, Berlin, Rzym, Warszawa, Poznań czy Mediolan. Mam na swoim koncie legendarny Comrades na dystansie 89 kilometrów. Z roku na rok czuję się coraz lepiej. Tuż po ukończonym maratonie w Honolulu w 2013 roku postanowiłem, że spróbuję wegetariańskiego modelu żywienia. Przygoda z wegetarianizmem trwa do dziś, a moje ciało coraz bardziej podpowiada mi, że weganizm za chwilę będzie naturalnym krokiem w moim żywieniowym rozwoju. Dzięki tej żywieniowej przygodzie, raz na zawsze rozprawiłem się z problemem na poziomie słabych wyników krwi, a co więcej wiara w to, że to czym się żywię jest zgodne z moim systemem wartości, zaowocowała poprawą jakości życia w każdym aspekcie. I mógłbym tak o sobie jeszcze pisać i pisać... Moje ego nie zna umiaru. Całe szczęście, że coraz bardziej rozumiem czym jest ego i jak to jest żyć wyłączając egotyczny umysł w odpowiednich momentach. Człowiek z natury jest próżny, lubi być doceniany, chwalony, potrzebny. I oczywiście nie widzę w tym nic złego, dopóki zachowujemy w tym wszystkim równowagę i... dystans. Dystans do ego, wyobrażeń odnośnie nas samych jak i wyobrażeń innych na nasz temat.