TAPING REHABILITACYJNY – NA CZYM POLEGA?

Taping stosuje się w ortopedii i traumatologii, neurologii, chirurgi ogólnej i plastycznej, a przede wszystkim w medycynie sportowej. Polega na nakładaniu na ciało odpowiednio dobranych kombinacji plastrów i materiałów wspomagających (podkładów, bandaży, elastycznych opasek) w celu unieruchomienia stawu, ograniczenia zakresu ruchu, wywarcia nacisku na wybrany fragment powierzchni ciała lub przeciwnie, odciążenia go. Dzięki zabezpieczeniu podrażnionych zapalnie przyczepów mięśniowych pozwala na bezpieczne osiągnięcie normy długości, a przesuwając kierunkowo tkanki umożliwia odtworzenie zaburzonej wcześniej funkcji. Poprawa stanu zawodnika po aplikacji plastrowej ma również znaczenie diagnostyczne, gdyż pozwala ocenić terapeucie, że działa na właściwą strukturę w łańcuchu patologicznym. Taping może służyć rozluźnieniu mięśnia lub ścięgna, a oddziałując na mechanoreceptory znajdujące się w skórze, torebkach stawowych, więzadłach, ścięgnach lub mięśniach poprawia czucie głębokie uszkodzonych wcześniej stawów. Biorąc pod uwagę dostępne rodzaje zewnętrznej stabilizacji, należy podkreślić, że taping w najmniejszym stopniu zmniejsza propriocepcja (zmysł orientacji ułożenia własnego ciała, proprioreceptory znajdują się w mięśniach i ścięgnach). Dzięki zakładaniu aplikacji na staw poddany kompresji w połączeniu z ruchem czynnym pacjenta i/lub biernym zadawanym czynnie przez terapeutę, poprawia się i przywraca funkcję i właściwą postawę ciała. Taping pozwala zabezpieczyć uszkodzone tkanki: stawy, więzadła, ścięgna, mięśnie zmniejszając lub znosząc ból. Taping jest skuteczny zarówno w zabezpieczaniu przed urazem pierwotnym, w okresie rehabilitacji i powrotu do zdrowia oraz w przypadku powtórnych kontuzji. Poprawna aplikacja, zgodna z anatomią i mechaniką narządu ruchu, może stanowić pomocną metodę w rehabilitacji sportowców. W połączeniu z innymi strategiami terapeutycznymi, np.: stretchingiem, treningiem siłowym grup mięśniowych odpowiedzialnych za stabilizację plastrowanych stawów – może pomagać w utrwaleniu lub powiększeniu uzyskanego efektu.

CELE TAPINGU

Plastrowanie można wykonać w celu diagnostycznym lub terapeutycznym. Należy wtedy określić z jaką czynnością ruchową sportowiec ma problem i w jakim zakresie jest ta czynność bolesna i ograniczona. Dzięki odpowiedniej aplikacji możliwe jest całkowite wyłączenie ruchomości w danym stawie lub ograniczenie kierunków zagrożonych. Zagrożone kierunki ruchu w danym stawie ustala się jako wynik prawidłowo przedstawionego badania funkcji. Pojedynczą aplikację ograniczającą niestabilność zakłada się na czas ćwiczeń lub zawodów. Aplikacja wzdłuż przebiegu rozluźnionego mięśnia umożliwia odciążenie mięśnia w danej funkcji, umożliwiając jego regenerację, a podczas ćwiczeń zabezpiecza przed pogłębieniem urazu.

PRZECIWSKAZANIA

Jeżeli aplikacje plastrowe nie poprawiają zakresu ruchu, bądź nie zmniejszają dolegliwości bólowych nie powinno się ich stosować. Zasinienie, ból, dyskomfort, zanik tętna w części plastrowanej zmusza do zdjęcia aplikacji. W przypadku swędzenia i zaczerwienienia skóry w okolicach plastra należy postąpić tak samo.

TEST KOŃCA DNIA

Pojęcie „testu końca dnia” zapożyczone jest z brytyjskiego nazewnictwa, a pozwala określić skuteczność zastosowanej aplikacji, dzięki ocenie pacjenta swojego samopoczucia pod koniec dnia, w którym zastosowano aplikację. Zaobserwowano u wielu pacjentów bardzo entuzjastyczne rekacje podczas naklejania plastrów. Nadmierny entuzjazm podczas aplikacji i zaraz po niej tuszuje dolegliwości bólowe, zaburzając test kontrolny. Dlatego istotna jest ponowna obserwacja i wykonanie testu kontrolnego po kilku godzinach od aplikacji, gdy entuzjazm opadnie i będzie możliwa obiektywna ocena pacjenta.

NAUKA TAPINGU

Teoria i praktyka tapingu polecana jest głównie fizjoterapeutom, masażystom i trenerom. Najlepiej przygotowaną grupą do stosowania i nauki tapingu są wykształceni w zakresie anatomii i fizjologii człowieka fizjoterapeuci. Naukę i stosowanie aplikacji należy rozpocząć od zapoznania się z dostępnymi materiałami. Środki przeznaczone do tapingu mają różne długości, szerokości, odporność na rozciąganie, elastyczność, wytrzymałość i różną siłę kleju. Cechy te przyporządkowują dane materiały do okolic ciała lub funkcji jaką mają spełniać. Tylko właściwe użycie odpowiednich materiałów zapewnia prawidłową i bezpieczną aplikację. Nie należy stosować aplikacji samodzielnie. Badanie fizjoterapeuty czy masażysty umożliwi prawidłową ocenę i aplikację bezpieczną dla naszego zdrowia, a przede wszystkim daje możliwość na powrót do zdrowia.

Literatura:

- „ Taping rehabilitacyjny. Taping w rehabilitacji i sporcie.” Rafał Słoniak, Tomasz Tittinger

 

Martyna Piątek

Dyskusja

CAPTCHA
To pytanie sprawdza czy jesteś człowiekiem i zapobiega wysyłaniu spamu.

Wysłane przez Monika (niezweryfikowany) w wt., 2016-07-05 11:23

Bardzo duzo można zdziałac treningiem. Rehabilitacje to własnie "rozruszanie" prawidłowe poszczególnych partii ciała. Ale to też trzeba robic z głową i ostrożnie. Moja mama miała kontuzje od biegania. Przez jakiś czas musiała robić spacery, marszobiegi i dopiero mogła biegać. Ale to dziś smaruje nogę dip hot zeby rozgrzac miesnie przed wysilkiem. Dużo bardziej wartościowa jest wtedy rozgrzewka.

Wysłane przez lyly (niezweryfikowany) w czw., 2016-09-29 22:37

Nie powinno sie poruszac tematow o ktorych nie ma sie pojecia. Przeciwskazaniem tapingu jest zasinienie? Przeciez to wskazanie..