Z perspektywy czasu nie żałuję. Te kilka lat bierności i braku wyczynowego treningu, zbudowały moje fundamenty poczucia własnej wartości. Jestem zupełnie innym człowiekiem. Ufam sobie i swoim możliwością. Nie porównuję się z innymi. Cieszę się z malutkich kroków. Jestem cierpliwy. Bardziej kieruje się samopoczuciem niż sztywnymi wytycznymi od trenera. Dbam o jakość tego co jem i wiem kiedy odpuścić albo kiedy dołożyć jakiś trening. I co najważniejsze - odzyskałem radość. Na pewno wpływ na moje "ja" ma również mój świat zewnętrzny. Dopiero teraz czuję się kompletny jako człowiek i dopiero teraz wewnętrznie czuję, że mogę dołączać do tego kolejne elementy mojej układanki. Współtworzę wspaniałą rodzinę, za chwilę będę ojcem, mam marzenia, i tak naprawdę czuję, że moje życie dopiero się zaczyna, pomimo 25 lat na karku. Wiem, że dla niektórych to i tak dopiero początek życia, natomiast ja mogę powiedzieć, że w ciągu tego ćwierćwiecza przeżyłem naprawdę dużo i mam prawo mówić o sobie, że jestem dojrzałym i bogatym z punktu widzenia doświadczeń człowiekiem.

---

Staję na starcie. Mam ciary. Kocham to uczucie, które towarzyszy mi tuż przed rozpoczęciem biegu. Ostatnie podskoki, poprawianie sznurówek, wspierające mantry w głowie i przypomnienie sobie założeń na bieg. Emocje podkręca świetna muzyka, domniemam, że to fragmenty setów z "Up To Date Festiwal". Energiczne bity pozwalają mi na chwilę przestać myśleć. Daję się porwać dźwiękom i wypełniam swoje serducho dobrą energią. 3, 2, 1... Ruszyłem. Włączyłem stoper, świadomie nie uruchamiając GPS. Dziś jest czas na wyczucie swojego ciała, a nie sugerowanie się tym, co powiedzą mi cyferki na zegarku. Pierwszy kilometr jest zawsze kluczowy. Biegnę nieco za czołówką, nie pchając się do przodu. Pierwsze 2 kilometry są zazwyczaj zdradliwe. Można szybko ruszyć i tak samo szybko skończyć bieg zanim się dobiegnie do połowy dystansu. Zbyt szybkie zakwaszenie i zbyt duży dług tlenowy są bezlitosne. Całe szczęście, że mam już trochę doświadczenia, a co za tym idzie wiedzy, która nie pozwala mi na szkolne błędy. 1 kilometr zatrzymuję w czasie 3 minut i 35 sekund. Plasuje się w pierwszej 10. Oddech spokojny, nogi dobrze podają. Jest dobrze. Wpadam w swój rytm, kontroluję oddech, biegnę za peletonem, żeby nie tracić sił na walkę z wiatrem. Podświadomie czuję, że to będzie wymagający bieg. Po pierwsze ze względu na mocny wiatr wiejący w twarz, a po drugie ze względu na mocny podbieg mniej więcej w połowie dystansu. Drugi kilometr mija niepostrzeżenie szybko. Obok mnie na motorze jedzie Krzysztof Kiżiewicz, który po raz kolejny uwiecznia okiem swojej kamery białostocką imprezę biegową. Jego obecność, a w zasadzie obecność jego geniuszu napędza mnie do szybszego biegu - znam w końcu tego gościa! A to przyjemnie zobowiązuj w tym przypadku. Ten gość wkłada całe swoje serce w to co robi, to i ja nie mogę dać dupy! Przecież wiem, że im szybciej biegnę, tym ładniej wygląda moja technika biegu, a co za tym idzie jego ekonomia. Ta samoświadomość szepcze mi do ucha: krótszy krok, ręce bliżej siebie w rytmie z rękoma, odbicie bardziej dynamicznie - to popraw, Mateuszu! I tak mija drugi kilometr - znów 3:35. Oddech powoli zaczyna przyśpieszać, na szczęście z każdym krokiem jestem coraz bliżej mety. Mniej więcej na półmetku zaczynam dochodzić grupę, której lider jest na 3. miejscu w klasyfikacji generalnej. Liderzy już dawno poza zasięgiem. Z dziwną lekkością i zaskoczeniem, dobiegam do drugiego peletonu i dorównuję im kroku. Dziwię się, że jeszcze do tego momentu potrafię utrzymać kontakt z bądź co bądź czołową grupą. W sumie ostatnio trenowałem dość mocno, ale jestem daleki od życiowej formy sprzed 5 laty, gdy biegałem regularnie 5 kilometrów na poziomie 16 minut z małym haczykiem, a to pozwalało mi na nawiązywanie kontaktu z najlepszymi. Biorę to za dobrą monetę i biegnę z nimi ramię w ramię. Trzeci kilometr bardzo wolny. 3:45 nie powala. Teraz już wiem dlaczego tak dobrze się czuję - po prostu biegniemy wolno. Dobiegłem do peletonu, który nie jest zainteresowany szybszym biegiem, bo i po co szybciej biec. Pierwsza dwójka poza zasięgiem, do rozdysponowania pozostaje zatem jeszcze tylko jedno miejsce na podium. Jedno miejsce, a chętnych jest co najmniej 4. No nic, biegnę dalej czując coraz większy dreszczyk mobilizujących emocji. Mam się nie najgorzej, ale nie ukrywam, że długi podbieg dał mi nieco w kość. Dycham jak stary jelcz, charczę coraz mocniej, a moje zmęczone mięśnie od razu zaczynają coraz gorzej pracować. Czuję, jak moja technika zaczyna się rozsypywać jak domek z kart na wietrze. Nadchodzi ten moment biegu, w którym trzeba podjąć męską decyzję: albo się zbieram w sobie albo znów odpuszczam. Na myśl o tym drugim, zrobiło mi się nie dobrze. Nie chciałem przełknąć znów goryczy porażki. Nie wybaczyłbym sobie tego, że zbyt łatwo się poddałem, nie wygrywając walki z samym sobą. Czwarty kilometr kończę w tempie 3'46''. Kryzys zaczyna pukać do drzwi...
 

Podejmuję decyzję: przyśpieszam. To daje mi szybkie prowadzenie w grupie. Zostaje jakieś 800 metrów do mety. Odrywam się wyraźnie od peletonu i zaczynam długi finisz. Przed sobą nie widzę nic, tym bardziej nie widzę nic obok. Jestem już potwornie zmęczony i chyba nieprzygotowany na fakt, że biegnę na trzecim miejscu. Nieprzygotowane na takie prędkości jest też moje ciało, które od bardzo dawna nie mało do czynienia z bieganiem na poziomie 3'20'' na kilometr. Na mniej więcej 600 metrów do mety przeżywam potworny kryzys. Płuca nie nadążają z pompowaniem tlenu do mięśni, moje bardzo umięśnione jak na biegacza ciało zaczyna funkcjonować coraz gorzej. Na plecach coraz mocniej siedzą moi rywale, którzy wcale nie czują się chyba lepiej, ale mimo tego zmniejszają do mnie dystans. Chyba wszystkich nas zabił podbieg. Na 500 metrów do mety zostaję wyprzedzony i już wiem, że nie mam szans na podium. Biegnący przede mną Wojciech Augustynowicz zachował więcej sił i biegnie bardzo pewny siebie. Zostaje 400 metrów do mety. To jedno kółko na stadionie lekkoatletycznym. Modlę się, aby ten bieg się już skończył. Rywale z tyłu są coraz bliżej, ale nie mam zamiaru dać za wygraną. Wyobrażam sobie, że biegnę ostatni odcinek treningu tempowego na stadionie. Zbieram się w sobie. Sił dodaje mi doping licznie zgromadzonych kibiców i świadomość, że już za chwilę zobaczę się ze swoją ukochaną żoną i psem. Nie odpuszczam. Nie widzę już prawie nic na oczy i daję z siebie totalnie wszystko - zostało w końcu 200 metrów! I w końcu... meta. Padam dosłownie na ryj. Ostatni kilometr w 3'15''! Szok! Czas ostateczny: 17:58. Jestem zadowolony, bo moim marzeniem na ten bieg był czas poniżej 18 minut. Dałem z siebie absolutnie wszystko. Wygrałem ze swoim cichym głosem, który wcale nie był skowytem ciała, tylko nędznym strachem zakorzenionym w głowie. Ostatnio doznałem tego uczucia kilka lat temu. Byłem wtedy zupełnie innym człowiekiem. Zagubionym. Wchodzącym dopiero w dorosłe życie. Wtedy gorzej znosiłem porażki i nie bardzo potrafiłem radzić sobie z kryzysami. Prawdę mówiąc, to... całe swoje sportowe życie odpuszczałem i nie potrafiłem nawiązać równorzędnej walki z samym sobą. Byłem płaczkiem, jestem mężczyzną! ;)